Raptem parę dni temu obchodziliśmy już siedemdziesiątą siódmą rocznicę Warszawskiego Powstania. Była to wówczas największa akcja zbrojna podziemia w Europie okupowanej przez Niemców. Z rozkazu Dowódcy AK generała Tadeusza Komorowskiego, rozpoczęła się pierwszego sierpnia 1944 roku. W ciągu następnych 63 dni powstańcy prowadzili walkę, której ideą była niezależna Polska, wolna od wystąpień zbrojnych Niemiec oraz władczości sowieckiej. Według szacunków, aż 16 tysięcy ludzi zostało pozbawionych życia w trakcie walki o stolicę, zaś rannych było dwadzieścia pięć tysięcy osób, a wśród nich więcej niż 6 tysięcy ciężko rannych. W dodatku, około 30 % osób, które w czasie Powstania Warszawskiego poległy w walce, to ofiary mordów przeprowadzanych poprzez policyjne formacje niemieckie oraz wojskowe. Niewątpliwie największe rozszerzenie zabójstw na ludziach nastąpiło w czasie pierwszych dwóch tygodni sierpnia 1944 - kiedy wszedł w życie rozkaz Hitlera dotyczący eksterminacji ludności Warszawy.

Niestety, pomimo potężnego poświęcenia i zadziwiającego bohaterstwa żołnierzy Armii Krajowej, i zwykłych niewojskowych - Powstanie nie powiodło się. Pomimo tego, bezspornie wskazane jest pielęgnować odwagę a także pamięć ludzi biorących czynny udział w walkach i oddać im zwyczajny szacunek, gdyż przecież toczyli walkę o godność i wolność człowieka. W związku z tym warto nie tylko w ten jeden dzień w ciągu całego roku, ale również częściej zatrzymać się na chwilę w tym codziennym pędzie i przemyśleć to, jak dużo poświęceń oraz wyrzeczeń musieli znosić ludzie w tych trudnych czasach i w jak bohaterski sposób pokazywali swoją chęć jednoczenia się, odwagę, determinację oraz heroizm. Aktualnie łatwo jest nieuczciwie oceniać tych ludzi, ale nie zapominajmy o tym, iż żyli oni w znacznie innych realiach niż my. Warto dodatkowo obeznać się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, po to by poznać więcej informacji, które są również istotne i potrafią zmienić nasze myślenie niemalże całkowicie. Pokażmy swoją empatię oraz respekt.